"Zonder waarschuwing werd mijn leven stilgezet..." 

Ik ben een pionier – jarenlang stond ik als dominee in de kerk. Met een groot hart, een nuchtere blik en veel enthousiasme. Ik hield van mijn werk, van mensen, van het leven. Ik genoot (en geniet nog steeds) van contact, gesprekken, vragen die er toe doen. Maar op een dag veranderde alles. Zonder waarschuwing werd mijn leven stilgezet. Een beroerte.

In één klap was alles anders. Mijn lichaam deed niet meer wat ik wilde. Mijn spraak was aangetast. Mijn energie verdween. Ik moest opnieuw leren praten, lopen, denken, voelen. Alsof ik mezelf opnieuw moest uitvinden. Dat is moeilijk. Pijnlijk ook. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn vrouw Marjolijn en onze kinderen. Ons gezinsleven stond op z’n kop. Rollen veranderden. We moesten elkaar opnieuw leren vasthouden, op een andere manier.

Ik heb moeten rouwen. Om wat ik kwijt was: mijn werk, mijn gezondheid, mijn vanzelfsprekendheid. Dingen die ik altijd kon, lukten niet meer. Dat doet zeer. En tegelijk… leerde ik ook nieuwe dingen. Ik leerde stil te staan. Te luisteren. Nog beter te kijken naar wat er wél is.

Ik ben een doorzetter. Niet omdat het moet, maar omdat ik wil leven. Omdat ik geloof dat mijn verhaal ertoe doet – ook nu. Juist nu. Mijn werk als dominee staat op een laag pitje, maar mijn roeping leeft door. Ik wil mijn ervaring delen. Met mensen die het zelf meemaken. Met naasten die worstelen met machteloosheid. Met professionals in zorg en welzijn, die willen begrijpen wat het betekent om na een beroerte verder te leven.